Prijsvechter

Over een paar uur vertrek ik met het vliegtuig naar het zeshonderd kilometer verderop gelegen Ubon. Ik vlieg met Air Asia en dat kun je gerust een prijsvechter noemen, want voor een retourtje (!) Bangkok - Ubon betaal ik inclusief alles 1400 baht, exact 35 Euro. Dat is nog goedkoper dan met een bus gaan, die er ook nog eens 12 uur over doet om op de plaats van bestemming aan te komen. Het vliegtuig doet er 1 uur en een kwartier over.

Nadelen kleven er wel aan vliegen met Air Asia: goedkope vluchten moeten ruim van te voren geboekt worden, eten en drinken tijdens de vlucht is niet gratis,ook voor het meenemen van bagage moet betaald worden (geldt niet voor handbagage) en tickets voor dergelijke aanbiedingen kunnen alleen besteld worden met behulp van internet en een creditcard.

Maar al met al een goede deal. Nu nog hopen dat het vliegtuig ons veilig naar Ubon brengt.

In de fik

Momenteel beheer ik twee blogs. Dat is een beetje onhandig, want alles op één blog is wel zo gemakkelijk, zowel voor de lezer als voor de maker. Nu dus alleen dit blog. Ik streef er naar twee keer per week een bijdrage te leveren. Dat kunnen wat foto's zijn, maar ook een kort verhaaltje.


Iedere ochtend en vaak ook 's avonds wandel ik naar een park waar ik iedere dag een paar rondjes hardloop. Op de route naar het park kom ik door een slum, een haastig in elkaar gefrommeld wijkje aan de rand van een drukke weg in Bangkok, waar de woonomstandigheden niet prettig zijn en waar een groot deel van de bewoners verslaafd is aan drank en pilletjes of aan lijmsnuiverij doet.


De onderstaande foto's laten zien dat het met de brandveiligheid in deze slum niet bijster goed gesteld was, want eergisterochtend is het tot de grond toe afgefikt. Twee doden.

Tot de grond toe afgefikt 

 Kromgetrokken bedje

De verschillende media zijn er ook

Geesten

In naam is de Thai Boeddhist, maar in wezen is hij een animist want hij gelooft in geesten van overledenen. Een Thai is doodsbenauwd voor geesten en in veel Thaise TV-series en films wordt deze fascinatie en angst dan ook volop uitgebuit. Spoken, geesten en halfdoden trekken in de meest fantasievolle uitdossingen iedere dag op het Thaise scherm voorbij.

Als je waar dan ook in Thailand bent, let dan eens op die mini-huisjes die je voor de meeste huizen, bedrijven en winkels aantreft. Dat zijn huisjes waar geesten in verblijven; geesten die nog eens extra gunstig gestemd worden, door ze iedere dag te voorzien van wat glaasjes drank, sigaretten en fruit.

Ooit sprak ik met een Thai die het verdampingsprincipe niet kende want hij vertelde me met een stalen gezicht dat de geesten inderdaad wat van de dranken tot zich namen, omdat er de volgende dag altijd minder vocht in de glaasjes zat. Ik ben daarover met hem maar niet in discussie gegaan, maar vroeg hem wel waarom de geesten de sigaretten altijd onaangeroerd laten. Hij antwoordde toen dat de meeste geesten niet roken, omdat roken ongezond is. Toen proestte ik het uit.

Discussie in het Thaise parlement

Bangkok Post, 26 juni 2008*

Minister-president ontkent geestelijk ziek te zijn.

Minister-president Samak heeft ten stelligste ontkend dat hij zowel fysiek als mentaal niet in staat is een regering te leiden. Zijn opmerkingen kwamen voort uit de de opmerkingen van het Tweede-Kamerlid Mailinee Sukvejworakij, een gediplomeerd arts en fractielid van de Democraten die de Kamer meldde dat de 73-jarige Samak symptomen van dementie en aanverwante gedragsstoornissen vertoont. Ze vertelde de kamer dat Samak professionele hulp moet zoeken in het landsbelang. Ze zwaaide met een boek getiteld Zieke mensen die de wereld regeerden en viel Samak aan op zijn agressieve gedrag en slechte humeur.

Samak sloeg hard terug met de vraag of zij bereid was een memory test met hem te ondergaan.

Dokter Malinee vertelde de kamer dat er aantoonbaar en onomstotelijk wetenschappelijk bewijs was voor het lage IQ en EQ van de minister-president. Samak bestelt namelijk net als een kind graag rode frisdranken en is gek op zoete snoep, vooral cake. Verder staart de eerste minister naar reporters en is hij onderhevig aan stemmingen. Dat zijn volgens dokter Malinee allemaal symptomen van kindsheid.

Het boek toont de schade aan die zieke heersers veroorzaakten. Adolf Hitler had bijvoorbeeld Parkinson en slikte 28 medicijnen per dag.

Samak reageerde hierop met de opmerking dat de medische licentie van dokter Malinee aan een grondige herziening toe is. “Dit is voor het eerst dat ik een dokter ontmoet die een diagnose kan stellen in de Tweede Kamer”, reageerde hij. Verder meldde Samak dat hij soms naar verslaggevers staart om zijn ongenoegen over hun verslaggeving kenbaar te maken.

*Vertaald vanuit het Engels

Een ziekenhuisbezoek

Vier jaar geleden had ik een joekel van een wrat op mijn rechterduim. Ik ging naar een ziekenhuis in een stadje vlak buiten Bangkok en de arts stelde voor de wrat operatief te verwijderen. Dat vond ik een goed idee en een uur later vond ik mijzelf liggend terug op een tafel in een kleine operatiekamer. 

Ik werd prikkend plaatselijk verdoofd en onderging het wegsnijden van de wrat pijnloos. Toen ik tijdens deze beestachtig bloederige slachting wat rondkeek, stelde ik vast dat enkele lopende patienten van dit ziekenhuis deze mini-operatie met veel belangstelling gadesloegen. 

De deuren van de operatiekamer stonden namelijk open en iedere geïnteresseerde kon zo in- en uitlopen om de operatie te volgen. De toeschouwers bespraken de opereratie onderling uitgebreid, alsof ik er niet bij was. 

Een oudere, tandeloze man in een payama met achter zich een infuus vastgeknoopt aan een metalen constructie op wieltjes, stelde vast dat een farang* ook rood bloed heeft. De andere toeschouwers knikten instemmend. Het was waar, de farang had ook rood bloed.

*farang is het Thaise woord voor blanke