Verplaatsing in Bangkok

Het openbaar vervoer in Bangkok is vrij goed geregeld. Je kunt je verplaatsen met de stadsbus, de skytrain, de taxi, de metro, de brommertaxi en uiteraard met de gezichtsbepalende tuk-tuk. Het laatste transportmiddel gebruik ik bijna nooit: te duur en te oncomfortabel.


In tegenstelling tot bijvoorbeeld Nederland, is het gebruik van de taxi erg goedkoop. Het starttarief is minder dan een Euro en voor zo'n 4 Euro kom je een heel eind. Verder maak ik redelijk veel gebruik van de skytrain, in tegenstelling tot de metro, niet omdat dat transportmiddel niet goed zou zijn, maar vanwege mijn claustrofobische aard.

Ondergetekende in een tuk-tuk. Wat vooral opvalt zijn de nogal witte benen,

Het eten is ok

Sommige dingen zijn beter in Nederland, sommige dingen beter in Thailand. Mis ik Nederland? Nee. Zou ik Thailand missen als ik elders zou wonen? Nee, ook niet. Het laatste is niet helemaal waar, want het eten dat ik iedere dag weer mag verorberen in Thailand is van een ongekende kwaliteit. Overdrijf ik? Nee.


Het is niet voor niets dat het in Nederland barst van de Thaise restaurants terwijl Nederlandse restaurants in Thailand, op wat toeristische plekken na, niet bestaan. 


Het meest verbazingwekkende is het feit dat er minstens 500 Thaise gerechten bestaan., waarvan ik er circa 480 gewoon erg lekker vind. Thailand heeft nog nooit een Nobelprijs in de wacht gesleept, maar als er een Nobelprijs voor culinaire verdiensten zou bestaan, dan zou Thailand ieder jaar aan de haal gaan met die prijs.

Riviervis met links een pittige saus. Verder kleefrijst en gewone rijst met groente.

Zwart en wit

Onder het motto U roept en wij draaien verkoopt Unilever in Nederland producten die de huid een bruine teint geven terwijl dezelfde multinational in Thailand producten verkoopt die de huid een lichtere teint moeten geven. Deze ietwat cynische verkoopstrategie legt Unilever, zeker in Thailand, geen windeieren, want in geen enkele Thaise badkamer die ik tot nu met een bezoek heb mogen vereren, ontbraken deze whitening products. Hoe witter hoe beter, hoe mooier, hoe knapper. Een lichte huidstint is het schoonheidsideaal in Thailand.

Mensen met een lichte teint belichamen in Thailand de grote stad, rijkdom, welvaart, een goede baan, kortom zij belichamen een succesvol leven. Mensen met een donkere teint staan voor het platteland, armoede en het harde boerenleven.

Vroeger was het in Nederland niet anders, want voor het ontstaan van het massatoerisme in de na-oorlogse jaren was een witte huid ook in Nederland een ideaalbeeld, niet veel anders dan nu in Thailand. Een witte huid betekende dat je niet op het land hoefde te werken en dat je van een hogere komaf was.

Kijk er de meeste historische portretten maar op na: verreweg de meeste geschilderden werden onnatuurlijk wit weergegeven,  Hendrik de Achtste maar ook bijvoorbeeld Mona Lisa met haar lelieblanke gezicht.

In Nederland is dit ideaalbeeld veranderd tijdens de opkomst van het massatoerisme vanaf de jaren 50 (vorige eeuw) want vanaf toen was het hebben van een bruine teint juist een teken van rijkdom en welvaart, het gaf namelijk aan dat je het geld had om naar verre, warme oorden te reizen.

In Thailand zijn het de Thai-Chinezen die het die het meest succesvol zijn in de Thaise samenleving en laat dat nu net die bevolkingsgroep zijn die een tikkeltje witter is dan de gemiddelde Thai. De mensen uit Issaan, de regio in het noordoosten van Thailand, hebben over het algemeen een iets meer donkere huidsteint dan de gemiddelde Thai. Laat Issaan nou ook toevallig net de armste regio in Thailand zijn. Zo wordt de relatie tussen huidskleur en het wel of niet succesvol zijn in het leven op dubbele wijze bevestigd. Vergis u niet, de kleur van je huid is een tamelijk bepalende factor in de Thaise samenleving.

Veel acteurs die figureren in Thaise reclamespots hebben Chinees- of farang-bloed in hun aderen vloeien. In soaps spelen Thai met een donkere teint bijna zonder uitzondering de rol van schoonmaker, bediende, ondergeschikte of slechterik.

Zere rug, een afscheid en een groen potje

Ik snap niet hoe het kan, want ik voel me eigenlijk altijd topfit. Maar het is een feit dat mijn rug me gigantisch in de steek laat de laatste tijd. Ik heb de ene na de andere rugblessure. Soms van onder en soms van boven. Een dag of drie geleden draaide ik me om terwijl ik op een stoel zat en hup... weer de rug die kraakte en ik, die daarna geen kant op kon. 


Deze keer voelt het aan als een spierscheuring. Gisteren kon ik geen vin verroeren. Gelukkig was het zaterdag en was Oracha vrij van haar werk. Ze heeft me de hele dag als een pleegzuster Bloedwijn verzorgt. Vandaag was ik al een stuk beter te pas, terwijl Oracha nog moe was van de intensieve verzorging en vooral van het geweeklaag van ondergetekende. 


Twee avonden geleden ook nog vriend en vriendin Leen en Iat uitgezwaaid. Mijn goede vriend Leen ging vanuit Krabi naar Nederland en moest een uur of 6 stuk zien te slaan op het vliegveld in Bangkok vanwege een overstap. We bellen vaak, maar zien elkaar veel te weinig. Het weerzien op het vliegveld was een genoegen. Kopje koffie bij Starbucks en een dikke knuffel van Iat.


Iedereen die ik een goed hart toedraag in Nederland krijgt van mij de volgende maand een potje met groen spul. Dat spul zit in een klein potje en is overal geschikt voor: als massage-olie, als medicijn tegen muggensteken, als middel tegen verkoudheid, als middel tegen schaafwonden, spierpijn, enzovoort. Ik gebruik dit spul al jaren en heb het middeltje eigenlijk altijd als eerstehulp bij ongelukken in de buurt.

Oracha is moe van mijn geweeklaag

Kadootje voor de Nederlanders: groen spul in een potje

Tuut tuut

Het valt me altijd weer op hoe absurd weinig er in het verkeer van Bangkok, toch een wereldstad, wordt geclaxoneerd. Claxoneren staat in Thailand gelijk aan agressief, schreeuwerig gedrag en aan dergelijk gedrag heeft een Thai een bloedhekel.

De zaterdagmiddag

Iedere zaterdagmiddag geef ik enkele dames een paar uren les. Uiteraard geef ik Engels, maar we voeren ook hele gesprekken over muziek en alles wat ons verder bezig houdt. Het is echt een genot om dat te doen. Wel kan ik de conclusie trekken dat er een generatiekloof tussen ons bestaat, want de muziek waar zij van houden (vooral Koreaanse bagger) vind ik helemaal niets terwijl zijn mijn goede smaak op dit gebied (onbegrijpelijkerwijs) ook niet weten te waarderen.

Nook en Nun

Plassen in Bangkok (2)

Vanaf het moment dat ik gisterochtend ontwaakte tot het moment dat ik die avond mijn bedje weer opzocht, had ik plasdrang. Ik heb wel tien keer geürineerd en ik snapte niet hoe dat kwam, want normaal gesproken plas ik slechts een keer of drie per dag. Had mijn waterleiding een defect? Was mijn blaas ontstoken? Nee, dan kon het niet zijn want ik voelde me kiplekker.

Voor alle duidelijkheid moet wel vermeld worden dat ik iedere dag minstens 5 liter water drink. Thuis heb ik altijd een fles water binnen handbereik. Dat heeft te maken met het feit dat ik mij in een tropisch deel van de wereld bevind. Veel drinken is namelijk essentieel om dit klimaat aan te kunnen. Als de plas donkergeel en  branderig zijn uitweg zoekt, is dat een teken van een tekort aan vocht. Maar daar heb ik bijna nooit last van omdat ik, zoals gezegd iedere dag meer dan voldoende drink.

Vandaag was de plasfrequentie weer helemaal op peil: een keer of drie. Dus bleef nog steeds de prangende vraag hangen waarom ik gisteren zo vaak moest plassen. Daar kreeg ik antwoord op toen ik vanmorgen de krant las. Het bleek dat het gisteren een extreem koude dag was geweest. Een relatief koude dag, dat wel, want het was nog steeds 28 graden geweest, maar in vergelijking tot de rest van de week was het inderdaad een graad of tien koeler.

April en mei zijn in Thailand de warmste maanden van het jaar met maximumtemperaturen die dan zo tussen de 35 en de 40 graden schommelen. Gisteren viel wat dat betreft dus flink uit de toon en dat verklaarde gelijk mijn hoge plasfrequentie: ik dronk de gebruikelijke vijf liter terwijl mijn lichaam als gevolg van de lagere temperaturen die dag veel minder vocht verbruikte. Het overtollige vocht werd er dus keurig uitgepiest.

Ubon

Hieronder nog wat willekeurige foto's, gemaakt tijdens mijn vierdaagse verblijf in de provincie Ubon. Ubon is de meest westelijke provincie van Thailand en dat is vooral goed te merken tijdens zonsopkomst en zonsondergang: dat vindt daar een half uur eerder plaats dan in Bangkok.

Het dagelijkse uurtje rennen moest natuurlijk wel doorgaan. Hier op een trapveldje voor een lagere school.

Kanoen, een heerlijke zoete vrucht

Twee waterbuffels, een maatje S en een maatje L

Het toilet was niet luxe, maar ik kon er alles doen wat ik moest doen

Hagedisje

Een uitstapje

De eerste dag in Ubon reden we naar een groot meer, waar we ons in een drijvend restaurant te goed hebben gedaan aan lokale specialiteiten. De meeste schotels waren prima, terwijl ik sommige schotels links liet liggen.

Drijvend restaurant

Kameraad Noi schenkt mij nog wat pilsener bij

Dit gerecht met gefrituurde insecten liet ik links liggen

Deze man met een drijvende koelkist in zijn kielzog kwam langs om ijsjes te verkopen