Wie is Nelson Mandela?

De dagen vliegen voorbij en het is vandaag alweer zondag. De enige vrije dag van de week die we samen hebben. Zo meteen eerst fietsen naar het Lumpinipark, daar een flink stuk wandelen. Daarna naar Bo-Be, een markt waar je heel goedkoop kleding kunt aanschaffen. Ik wil nog wat sportkleding. Afsluitend nog even naar Villa Market om daar wat lekkere yoghurt aan te schaffen. Misschien ook een stukje kaas, maar daar twijfel ik nog wat over.


Gisteren een groot deel van de dag drie achttien-jarige dames op bezoek gehad. Dat is mijn zaterdagclubje. Ik weiger Engels op de ouderwetse manier te geven, met veel grammatica enzo. Het is meer een soort wereldorientatie waar ik de meiden mee lastig val. Dat is begonnen, een maand of wat geleden toen ik er achter kwam dat geen van de drie meiden Nelson Mandela kende. Ze hadden zelfs nog nooit van hem gehoord, terwijl het drie intelligente en nieuwsgierige meiden zijn. Ik vond dit gebrek aan algemene kennis zo schrijnend dat ik besloten heb daar wat aan te doen.


Gisteren heb ik het voor een deel van de tijd gehad over het feit dat er behalve blanken ook zwarte mensen uit bijvoorbeeld de VS en Europa afkomstig zijn. Dat vindt een Thai maar raar. Nu snappen de meiden hoe dat allemaal zo gekomen is. Dat heeft nooit iemand ze uitgelegd, zowel niet thuis, als op school als in de media

Ik val ze soms ook lastig met zinloze informatie. Daar ben ik heel goed in: mensen lastig vallen met zinloze informatie.  Gisteren heb ik ze uitgelegd hoe de winkelketen 7-Eleven aan de naam komt. Deze winkelketen heeft duizenden vestigingen in Thailand, op iedere hoek van de straat vind je zo'n, van oudsher Amerikaanse winkel. Inmiddels zijn deze winkels 24 per dag geopend, maar dat is niet altijd zo geweest: de naam refereert aan de openingstijden die ooit gehanteerd werden.


Het is vooral intuitief lesgeven: ik weet vooraf nooit precies waar ik tijdens de lessen uitkom.


Uiteraard geef ik ze ook wel wat Engels, zelfs grammatica, maar ik houd het altijd bij maximaal 20 minuten grammatica. Dan blijft het leuk voor hen en ook voor mij. Wel probeer ik zoveel mogelijk Engels met ze te spreken, maar dat is vanzelfsprekend.

Chinese Thai

Al geruime tijd woon ik in een volksbuurt dicht bij het centrum van Bangkok. De helft van de bewoners zal zo ongeveer Thai zijn, terwijl de andere helft Thai van Chinese origine is. Meestal de vierde of vijfde generatie. Andere blanken zie ik hier zelden of nooit.

Nagenoeg alle winkels zijn in Chinese handen, terwijl de meeste Thai in naburig gelegen fabrieken werkzaam zijn. De Chinese Thai staan erom bekend enorm op de penning te zijn. Ze leven als armoedzaaiers, terwijl ze over het algemeen behoorlijk wat te besteden hebben. Uiteraard generaliseer ik wat, maar ik geloof niet dat ik er ver naast zit.

Een week geleden zat ik in een taxi naast een Thai en op een gegeven moment vroeg ik hem tijdens ons geprekje wat nou het verschil is tussen een originele Thai en een Chinese Thai. Hij antwoordde dat een Chinese Thai 20% van zijn maandinkomen uitgeeft en de rest oppot, terwijl een Thai de neiging heeft 120% van zijn maandinkomen te spenderen. Op mijn opmerking dat een Thai dus nooit genoeg geld heeft, antwoordde hij: dat klopt, maar het geld dat we tekort komen, lenen we gewoon van een Chinese Thai.

Lumpinipark

Wat het Vondelpark voor Amsterdam is en wat Central Park voor New York is, is Lumpini Park voor Bangkok. Een groene long in het centrum van de stad, omringd door beton. Het was vanmorgen extra druk in dit park. Omdat het zondag is en vanwege het prachtige weer.


Het grootste publieke park in Bangkok lag er weer prima bij. De meeste parken in Bangkok worden uitstekend onderhouden. 


Vanmorgen na een lange fietstocht een half uurtje uitgerust in dit park. 

Lumpinipark (1)

Lumpinipark (2)

Thai van Chineze origine doen groepsgewijs en op muziek een soort ochtendgymnastiek in het Lumpinipark

Fietsen in Bangkok

Een week geleden heb ik een nieuwe fiets aangeschaft en ik ben er hartstikke blij mee. Ik probeer iedere dag een uur te fietsen. Maar dat hangt een beetje af van de tijd die ik heb en of het droog weer is. Het is prima te doen: fietsen in Bangkok.


Ik heb de fiets gekocht in de buurt van de Chatuchak-markt. Nadat ik de fiets gekocht had, moest ik daarmee natuurlijk nog wel naar huis. Dwars door het centrum van Bangkok gefietst. Via Saphan Kwai naar het Victory Monument, toen door Phayathai Road langs het MBK-winkelcentrum, daarna links af over Rama IV en toen rechts Silom Road op. Daar tot het einde van de weg gereden en linksaf Charoen Krung ingeslagen richting huis.


De reis (het zal een kilometer of vijftien geweest zijn) viel niet tegen. Ik wil niet beweren dat de lucht hier schoon is, maar van de uitermate smerige Bangkokiaanse lucht van een jaar of tien geleden, is nu absoluut geen sprake meer. De taxi's rijden nagenoeg allemaal op gas, terwijl die vieze tweetakt tuk-tuks inmiddels allemaal op stroom rijden. Af en toe zat ik wel achter een stinkende, dieselwalmen uitbrakende stadsbus.


Verder voelde ik me totaal niet onveilig, behalve toen ik op een gegeven moment op Rama IV Road pedaalde. Het was rustig op de weg, maar dat was maar van korte duur want opeens werd ik aan alle kanten voorbij gesjeesd door een horde snelrijdende auto's en brommers. Het probleem zat 'm er in dat ik nog precies op het midden van die weg reed ook. 


Help, was mijn eerste gedachte. Mijn tweede gedachte was: laat ik proberen maar zo snel mogelijk aan de kant van de weg zien te komen, maar dat leek me erg gevaarlijk. Als laatste dacht ik: laat ik maar rustig doorrijden waar ik nu rijd, met het verstand op nul en de blik op het oneindige. Dat was een wijze beslissing, want even later stond iedereen weer stil voor een stoplicht en kon ik op mijn gemak een veiliger positie zoeken.


Tot nu toe ben ik al fietsend maar één keer door een hond achterna gezeten. Het beest rende mij achterna en begon te grommen. Ik liet het tempo zakken en ben toen ook maar gaan grommen. Het onsympatieke zoogdier droop daarna af.

Mijn trouwe tweewieler, die ik voorlopig binnen bewaar.

Wee het land waar haast het zijn bepaalt

Ben nu bezig een boek te lezen van de onlangs overleden Britse historicus Tony Judt waarin hij hartstochtelijk pleit voor de terugkeer van oude sociaal-democratische idealen. Volgens hem is er iets goed mis met onze huidige samenleving. Het egoisme en het materialisme van de laatste dertig jaar vindt hij zelfs tegen de natuur van de mens in druisen. Het boek draagt de veelzeggende naam Het land is moe.

Boeiende maar wel pittige materie.

Judt citeert in zijn inleiding een uitspraak van de bekende achttiende eeuwse dichter Oliver Goldsmith:

-Wee het land waar haast het zijn bepaalt

Waar rijkdom groeit, maar de mens verschraalt-

Bij David

Gisteren een spiksplinternieuwe fiets gekocht en daarmee vandaag (eind van de middag) vriend David bezocht. David bewoont een appartement op de 26ste verdieping van een gebouw in het centrum van Bangkok. Eerst lekker bijgekletst in zijn appartement en afsluitend een potje bier gedronken aan het opvallend grote en riante zwembad dat bij het appartementencomplex behoort.


Onderstaand enkele foto's die David deze week gemaakt heeft vanaf het dak van het gebouw waar hij woont.

 Bangkok bij zonsondergang vanaf het dak van het appartementencomplex van David (1)

Bangkok bij zonderondergang vanaf het dak van het appartementencomplex van David (2)

Het Erawan Heiligdom

In Bangkok bevinden zich heilige plekken. Een van de meest in het oog springende heiligdommen is de Erawan Shrine. Deze heilige plek is in centraal Bangkok gesitueerd, waar ik vanmorgen toevallig moest zijn omdat ik op zoek ben naar een nieuwe fiets. De fietsenwinkel en deze heilige plek zijn nog geen honderd meter van elkaar verwijderd. Vandaar.


Deze heilige plek is gelegen op het terrein van het het Erawan hotel, een vijfsterren verblijf. Volledig tussen beton en drukke straten ingebouwd.


In het Thais noem je het tamboen, in het Engels to make merit en in het Nederlands betekent het zoiets als verdiensten maken. Maar het komt er op neer dat je door middel van het brengen van een offer je  leven nieuwe, postitieve impulsen wilt geven.


De goedkopere optie is om een paar staafjes wierook te branden en die voor het heiligdom te plaatsen. Eventueel met wat bloemenkransjes. Meestal zijn die geel. 


De duurdere optie, als de nood echt hoog is: plaats nemen voor een groepje zingende en dansende dames.  Dit kost wel wat en duurt maar even, maar dan heb je hopelijk ook wat.

 Het Erawan heiligdom

 Ingebouwd tussen heel veel beton

De goedkopere optie. Wierook en gele bloemen. Ontevreden of wellicht vlak voor een spannende gebeurtenis, maar nog niet wanhopig.

 Met stijl

 Wanhopige dame. Ik vermoed dat ze relationele en/of financiele problemen heeft.

Om de hoek een bedelares die een langslopende en bedelende vierpoter van een beetje water voorziet.

Vliegen is ranzig

Na een redelijk voorspoedige reis weer terug in Thailand. De elf uur durende vliegreis verliep prima. Toch blijft het een treurige en trieste aangelegenheid om zo lang met nog een paar honderd mensen op elkaar gepropt te zitten.

In een vliegtuig kun je niet het spontane besluit nemen om even wat ramen tegenover elkaar open te zetten om de zaak even goed te laten doorluchten. Om die reden wordt elf uur lang dezelfde lucht steeds ververst met ongetwijfeld zeer ingenieuze machines.  

Maar niet ingenieus genoeg, want naarmate de reis vordert wordt je je steeds meer (snif, snif) bewust van allerlei onwelriekende luchtjes, darmgassen vooral. We kunnen dus stellen dat intercontinentaal vliegen een tamelijk ranzige bezigheid is.

Thaise voeten in Hollandse klompen: het is even wennen. De meegenomen klompen zullen vermoedelijk vastgespijkerd aan een muur eindigen en met zwarte potgrond en rode bloemen  gevuld worden.