Rugpijn en films

Het is waar wat Johan Cruyff ooit gezegd heeft: ieder nadeel heeft zijn voordeel. Omdat ik de laatste weken behoorlijk last van mijn rug had (spit, reuma, slijtage, ouderdom, wie zal het zeggen) en daardoor wel gedwongen was dagenlang plat op mijn rug door te brengen, had ik eindelijk de gelegenheid een stapel films te bekijken die al veel te lang op de plank lagen om bekeken te worden.

In de praktijk vulde ik drie dagen met het kijken naar zo’n vijftien films. Plat op de rug met een laptop op de buik en een koptelefoon over het wijze hoofd getrokken heb ik deze klus geklaard.

Hieronder zal ik enkele van de tot mij genomen films kort bespreken, overigens zonder al te veel van de inhoud prijs te geven.

Miss Bala (Mexicaans, 2011).  Deze grimmige film zonder veel opsmuk speelt zich af in het geweldadige Mexicaanse criminele circuit. Een  doorsnee vrouw wordt daar, zonder zelf een keuze te hebben, onderdeel van. Het idee dat de mens van nature goed is, wordt door deze film behoorlijk aan het wankelen gebracht. ****

An Education (Engels, 2009). Speelt zich af in een Londense buitenwijk tijdens het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw. Op zich een vrij eenvoudig verhaal, dat door de nuances en het voortreffelijke spel van de acteurs een topfilm is. Een meisje van 16 jaar krijgt de kans te ontsnappen aan de benauwende atmosfeer van het na-oorlogse Londen. Die kans grijpt ze met beide handen aan. *****

Lock, stock and two smoking barrels (Engels,1999). Dit is een buitengewoon humoristische film zonder veel pretenties die zich afspeelt in de Londense onderwereld. Grappige personages, lachwekkende dialogen en een vet cockney-accent. Ondanks het feit dat het aantal lijken in deze film aan de hoge kant is, is dit toch een feel good movie. Deze film is een beetje een voorganger van het iets geliktere maar even grappige Snatch. Je kunt veel van Engelsen zeggen, maar niet dat het ze aan gevoel voor humor ontbreekt.****

Sur mes levrès (Read my lips) (Frans,2001). Eén van de allerbeste acteurs ten wereld, waar sterren als Brad Pitt en George Clooney nog een puntje aan kunnen zuigen, is de Franse acteur Vincent Cassel. Vincent Casssel speelt geen rol, hij ís de rol. Vincent Cassel is deze keer een ranzig, net uit de gevangenis ontslagen kruimeldiefje die via de reclassering als hulpje van een bijna dove secretaresse aan de slag gaat bij een onroerend goed firma. Tussen de secretaresse en de kruimeldief ontstaat een relatie. ****

The Snowtown Murders (Australisch, 2011). Een supergewelddadige film die zich afpeelt in de treurige onderklasse van Australië. Een gure, nietsverbloemende inkijk in de wereld van de kanslozen.  Gebaseerd op de beruchte (waargebeurde) seriemoorden, gepleegd door onder anderen de charismatische psychopaat John Bunting, werkelijk zeer voortreffelijk neergezet door de acteur Daniel Henshall. ****

Headhunters (Noors-Duits, 2011).  Een prachtige thriller die me wat doet denken aan No Country For Old Men van de gebroeders Coen. Het verhaal is vrij absurd, soms zo over de top voor wat betreft bloederige scenes, dat het gewoon grappig is. Het leuke van de film zit ‘m ook in de kleine dingen: een grote vechthond die vastgeprikt zit aan een tracktor, eeneiige en dikke tweelingbroers die de rol spelen van politiemannen. Veel te zien, te lachen en te genieten. Nog behoorlijk spannend ook. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Jo Nesbø. ****

Animal Kingdom (Australisch, 2010).  De zeventienjarige Joshua komt na het overlijden van zijn moeder terecht bij zijn grootmoeder. Die is niet alleen, maar leeft samen met vier ooms van Joshua die allen maffia-figuren zijn.  De film geeft een boeiend inkijkje in het leven van deze gangsters. Morele zekerheden (wat is per definitie goed en fout) worden door deze film aan het wankelen gebracht. ****

American Beauty (Amerikaans, 1999). Het treurige van Hollywood-films vind ik altijd de te nadrukkelijke aanwezigheid van een moraal, een boodschap. Dat geldt ook voor deze film. Desalniettemin een prachtige film, waarin de boodschap (het gaat in de Amerikaanse samenleving teveel om uiterlijkheden) buitengewoon knap verpakt is, met humor, een strak verhaal met soms verrassende wendingen en goed acteerwerk. ****

Met mijn rug gaat het overigens weer een stuk beter!

Te veel en te weinig betalen

Een paar dagen uitwaaien  aan de Thaise Golf in Pattaya of Hua Hin is heerlijk, maar ik moet er niet aan denken om me permanent in dergelijke toeristische oorden te gaan vestigen. Nagenoeg iedere Thai die zich in Pattaya bevindt, is daar voor maar één ding: centjes verdienen. Centjes verdienen aan toeristen om het preciezer te zeggen.

Daar is niets mis mee, maar omdat ik blank ben, word ik als vanzelfsprekend door iedere Thai in Pattaya gezien als een toerist, terwijl ik dat niet ben. Is dat erg? Nee, niet als je maar een paar dagen per jaar in Pattaya verblijft. Vervelend is het als je wat langer in Pattaya verblijft. Omdat ik vanwege mijn huidskleur vanzelfsprekend als toerist gezien wordt, gelden voor mij prijzen die te hoog liggen. Dat geldt voor nagenoeg iedere service en aankoop.  Dat is irritant, maar voor een paar dagen prima uit te houden.

Het grappige is dat in niet-toeristisch Thailand precies het tegenovergestelde het geval is. In de Bangkokiaanse wijk waar ik momenteel woon, zijn nagenoeg geen blanken en veel Thai vinden het prachtig om een praatje met een blanke te kunnen aanknopen. Dit resulteert in grotere porties eten en in kortingen die ik vooral op eten krijg. 

De macht van meneer Miller en andere boeken

Veel goede schrijvers zijn er niet in Nederland, een uitzondering daargelaten. Daarom kies  ik meestal voor boeken uit het Engelse taalgebied. De laatste Nederlandstalige schrijver van internationale allure was de Vlaming Willem Elsschot, maar die is al meer dan vijftig jaar dood. Mulisch, Reve en Hermans vind ik overschatte schrijvers, internationaal gezien niet meer dan middenmoot.

Ik leefde dus met het vooroordeel dat alles wat in het Nederlands geschreven wordt, bij voorbaat bagger is. Daar moet ik van terug komen.

De afgelopen weken heb ik na het lezen van enkele goede recensies vier boeken gelezen van Charles den Tex, een Nederlandse schrijver van thrillers. Ik ben begonnen met twee boeken uit de Bellicher serie (althans, ik hoop dat het een serie wordt): De macht van meneer Miller en Cel. Beide boeken heb ik verslonden. Beide boeken hebben vaart, zijn spannend en hebben een goed doordacht plot. De personages zijn mooi uitgewerkt. Waarin De Tex zich onderscheidt, is het virtuoos hanteren van de taal. Minstens iedere pagina valt er iets te glimlachen.

Van De macht van meneer Miller is een TV-serie gemaakt. Dat snap ik nu wel. Beide boeken zijn winaar van de Gouden Strop geworden: De macht van meneer Miller in 2005 en Cel in 2008.

Twee eerdere boeken van Den Tex: Dump (1995) en Code 39 (1998), zijn ook prima boeken, maar hebben nog niet het nivo van de hierboven beschreven boeken. Met name het ‘Stegger-personage’ in Code 39 vond ik erg aardig.