De spanning zit ‘m
niet in de afloop, want die is al in een vrij vroeg stadium bekend. De spanning
zit ‘m vooral in het hoe en het waarom
van de desintegratie van een op het oog redelijk gelukkig en succesvol gezin.
De personages
zijn immer op de vlucht; voor zichzelf, voor het leven en voor de ander. Niet
dat dit ergens toe leidt overigens.
Uit het
bovenstaande zou de conlusie getrokken kunnen worden dat Bonita Avenue
een treurige en sombere roman is. Dat is niet zo. Als ik een etiket op deze
roman zou moeten plakken, zou ik het een dark comedy willen noemen, want
er valt namelijk redelijk veel te (glim)lachen, vooral om de absurde situaties en de rake typeringen van de
schrijver. Want schrijven kan Buwalda wel.
Dit boek doet me
in de verte wat denken aan de romans van John Irving: absurde situaties, en een
sterk, afgerond verhaal met hoofdpersonen die niet bepaald clichématig
worden neergezet. De thematiek is toch vooral het menselijk onvermogen om gelukkig
met jezelf en met de ander te kunnen worden.
Waar Irving zijn
personages uiteindelijk vaak na een lange zoektocht (die tot inzichten en
wijsheden leidt) toch het geluk laat vinden is daar bij Buwalda geen
sprake van. Zelf een lange zoektocht naar zingeving brengt de mens uiteindelijk
geen stap verder.
Het was niets, het is niets en het zal nooit iets worden.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten