Gesprekje met een Noor

Gisteren een lang en ook wel boeiend gesprek gehad met een ongeveer vijftigjarige Noor. De man woont permanent in Thailand en is muzikant. Gekscherend vroeg ik hem of het fijn was om Noor te zijn, gezien het feit dat zijn vaderland het rijkste land ter wereld is, afgezien van enkele olielanden en mini-staatjes. Dit alles vooral dankzij olie- en gasopbrengsten.

Tot mijn lichte verbazing ging hij serieus op mijn vraag in en hij antwoordde me dat de Noorse rijkdom eerder een last dan een lust is. Daar wilde ik wel meer van weten en een gesprek ontspon.

Hij vertelde dat veel Noren moe van de rijkdom zijn. Wat je ook doet en wie je ook bent, er is altijd meer dan voldoende geld beschikbaar. Iedere prikkel om iets te bereiken of om creatieve bronnen in jezelf aan te boren ontbreken ten enen male, want geld is er immers in overvloed. De Noorse overheid zorgt zo goed voor zijn inwoners, dat het als een klamme, verstikkende deken aanvoelt.

Noorwegen is dan wel het rijkste land ter wereld, maar volgens hem zonder enige twijfel ook het saaiste land ter wereld. Niemand haalt het beste uit zich en iedereen sukkelt maar wat sloom door het leven. In Thailand leven zo’n 4.000 Noren permanent, vertelde hij me, moe als ze allemaal zijn van het risicoloze en voorspelbare leven in Noorwegen.

Een bloeiende cultuur ontbreekt ten enen male in Noorwegen. Zelfs Zweden is een stuk spannender dan Noorwegen. Daar gebeurt ten minste wat. Niet veel..., maar in ieder geval wat. Zelf heeft hij enkele jaren geleden zijn goede baan in Noorwegen opgezegd en inmiddels leeft hij al enkele jaren als muzikant in Thailand.

Noorwegen is de verzorgingsstaat in optima forma. De mensen zijn er rijk, maar veel lol hebben ze er klaarblijkelijk niet, dat werd me wel duidelijk.